źródła kultury Biblia

antyk grecko-rzymski (gr. Safona, Homer, Ezop, Sofokles) (rz. Horacy, Wergiliusz)

antyk judeo-chrześcijański (Biblia)

Wyjęte z oryginalnego kontekstu ody wyrażenie to sugerować może zachętę do pozytywnej oceny wypośrodkowania między skrajnościami. Wyrażenie to interpretować należy w szerokim kontekście filozoficznym, obejmującym m.in. arystotelesowską etykę „złotego środka” i szeroką recepcję stoicyzmu i epikureizmu nie tylko w filozofii rzymskiej, ale też w rzymskiej moralności praktycznej i światopoglądzie

Horacy (powiedział dużo mądrych rzeczy) poeta rzymski, często określany mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry[1]. W czasach cesarza Augusta, w których żył i tworzył, sławą przewyższał go jedynie Wergiliusz

1.kierunek filozofii starożytnej szkoły stoików, według którego najważniejszym warunkiem szczęścia i wolności jest kierowanie się rozumem; 2. postawa życiowa polegająca na zachowaniu wewnętrznego spokoju i opanowania w trudnych sytuacjach

systemem myślowym, niemniej najbardziej skupiał się na nauce etycznej. Najważniejszym założeniem epikureizmu było założenie, iż celem życia jest szczęście. Szczęście rozumiane jest tutaj jako jako brak cierpienia. Stan w którym człowiek pozbawiony jest wszelkich trosk doczesnych Epikur nazywał eudajmonią. Aby go osiągnąć należało unikać rzeczy niosących cierpienia, a kultywować dające przyjemność. Hedonizm ten był jednak dosyć umiarkowany, zakładał bowiem potrzebę hierarchiczności rozkoszy. Filozof uznawał za największą przyjemność radość z samego tylko życia oraz przyrody. Nieco niżej były takie aktywności jak nauka, czy rozważania filozoficzne. Fizyczne rozkosze ciała Epikur uważał za najniższe w hierarchii. Ponadto filozof zalecał, by każda przyjemność podlegała rachunkowi zysku. Wszystkie podejmowane czynności powinno się analizować pod względem ilości dawanej przyjemności, a otrzymywanego cierpienia. Jeżeli bilans był dodatni względem przyjemności, czyn był zgodny z epikurejską moralnością. Umiarkowany hedonizm epikureizmu objawia się również w zaleceniu wytłumiania pewnych potrzeb, gdyż ich zaspokajanie niesie za sobą więcej cierpienia niż przyjemności. Do takich należały min. potrzeby seksualne, czy zbyt wygórowane potrzeby duchowe. Epikur uważał, że główną przyczyną utraty radości życia przez człowieka jest strach.

pogląd filozoficzny, według której najważniejszą cechą życia, jego głównym celem i motywem ludzkiego postępowania jest przyjemność, rozkosz

Pismo Święte (z greckiego βιβλίον, biblion „zwój papirusu, księga”, l.m. βιβλία, biblia „księgi”) – zbiór ksiąg, spisanych pierwotnie w językach hebrajskim, aramejskim i w greckim, uznawanych przez żydów i chrześcijan za natchnione przez Boga. Biblia i poszczególne jej części posiadają odmienne znaczenie religijne dla różnych wyznań. Na chrześcijańską Biblię składają się Stary Testament i Nowy Testament. Biblia hebrajska – Tanach – obejmuje księgi Starego Testamentu. Poszczególne odłamy i tradycje chrześcijańskie mają nieco inny kanon ksiąg świętych.

ewangelie, dzieje apostolskie, listy, apokalipsy inne pisma, które opowiadają m.in. historię życia Maryi, Józefa, Jana Chrzciciela, a także o dzieciństwie Jezusa. Wśród najpopularniejszych apokryfów Nowego Testamentu są ewangelie: Judasza i Marii Magdaleny

gr. księgi

przymierze

przekład Biblii na łacinę

łac. pospoliy

pierwsze tłumaczenie Starego Testamentu z hebrajskiego i aramejskiego na grekę. Nazwa pochodzi od liczby tłumaczy, którzy mieli brać udział w pracach nad przekładem (70 a wlasciwie 72)

historyczne prorockie dydaktyczne

księgi: Przysłów, Hioba, Koheleta, Mądrości oraz Syracha

Księga Daniela Apokalipsa św. Jana.

Pięcioksiąg – Księga Rodzaju, Księga Wyjścia, Księga Liczb, Księga Kapłańska oraz Księga Powtórzonego Prawa 4 Ewangelie i Dzieje Apostolskie

prorok człowiek obdarzony zdolnością przewidywania przyszłości

byt, istota, istnienie

nauka o filozoficznej naturze wiedzy

nauka o wartosciach

gr. odsłonięcie

Według jednej tradycji imiona czterech jeźdźców to (kolejno): Wojna, Zaraza, Głód i Śmierć.

inna wersja: pierwszy jeździec to Jezus Chrystus, a pozostali symbolizują nieszczęścia w dniach końca: wojnę (2), głód (3) i przedwczesną śmierć (4).

Apokalipsa wymienia z imienia tylko czwartego jeźdźca – Śmierć i jego towarzyszkę Otchłań